Leo Ensink 1936 - 2022

‘He potverdomme… is ‘t me toch gebeurd’, zou Leo hebben gedacht toen hij na een potje tennis thuis in elkaar zakte en van het ene op andere moment overleed. Leo was een heer van stand, die in zijn kleine delicatessenwinkel op de Haarlemmerdijk veel bevriende klanten had, mensen die speciaal voor hem kwamen en natuurlijk ook voor de superieure Mainzer zuurkool. Zoals zijn vader die in 1932 met de winkel begon, al zei: ‘De goedkoopste zullen we niet worden, zullen we dan maar de beste zijn.’ Zijn vader werd in de oorlog opgepakt vanwege het vervalsen van persoonsbewijzen en voedselbonnen voor onderduikers en kwam kapot uit het strafkamp.

Leo moest al op 18-jarige leeftijd zijn zieke vader opvolgen en deed dat door inderdaad niet de goedkoopste maar de beste en bovendien de sympathiekste te zijn. Hij was een eersteklas gastheer die de klanten niet alleen voorzag van de beste delicatessen, lekkere wijnen en een plezierige conversatie maar ook van een piepklein glaasje port , desgewenst in de ochtend. Zoon Maurice was trots op zijn vader , die van de kleine zaak een instituut wist te maken, een vader die even positief als genuanceerd was. En groot Ajax-fan. Al in de jaren vijftig ging Leo met zijn vader naar Ajax en later tientallen jaren met zoon Maurice. In goede en slechte tijden, een trouwe bezoeker.

Lso heeft meer dan zestig jaar delicatessen verkocht en is pas op zijn 77ste met pensioen gegaan. Altijd heel hard gewerkt van ‘s ochtends zeven tot ‘s avonds acht en altijd even opgewekt en met goede zin. Bij zijn pensionering zei Leo in het Parool: ‘ik voel me gezegend dat ik zo lang door kon gaan. Het is goed zo. Helemaal goed.’

Op de rouwkaart staat: ‘Eruit gehaald wat erin zat,….en genoten tot het einde.’

Jammer dat het einde niet nog even kon wachten. Leo zal door velen worden gemist.

Tekst: Hans Baaij

De uitvaart is in besloten kring.